Muhammed Isa Aşkına

Olup bitenlere bakıyorum. Korku, kaygı, ve öfkeyle bakıyorum. Bir önceki yazıda söznü ettiğim gibi, yazıp, yazıp siliyorum. Sonra da sevgili Kacakkova’nın dediği gibi izi kalir diye avunmaya çalışıyorum. Sonra bu kısır döngü yeniden başlıyor.

Izmir’deki olaylardan sonra şimdi de Çanakkale Bayramiç’te 2500 kişi toplanmış. Ve bu ülkede hukuğun kalmadığını bir kez daha suratımıza tükürür gibi haykırıyorlar; Adamlar karakoldan sıradan bir olay üzre gözaltına alınmış gençleri istiyorlar. Yani biz hukuğu tanımıyoruz diyorlar. Kendileri hukuğa talipler. Hem de en ilkelinden. Ve bu ilki değil. Bilmem kaç onuncu olay. Ve daha kaç tanesi olacak kimbilir. Hani şurda yeni bir Sivas mı olmasını bekliyorsunuz diyeceğim onu da diyemiyorum çünkü Sivas oldu da ne oldu ki? Ders mi alındı ki Sivas’tan, Kahraman Maraş’tan? Kampanyalar mı başlatıldı, projeler mi geliştirildi, büyük büyük adamlar toplanıp bilimsel ekipler mi kurdular bu sorunun kökeni ve çareleri ve çözümlerini arastırsınlar diye… Hiç bir şey yapılmadı. Bunlar bu ülkede hukuğun ve güvenliğin kalmadığını göstermektedir. Bu islerden maaş alanlar aldıklarını hak etmiyorlar. Yarın olası bir katliamdan sorumlu da tutulmayacaklar. Allah kahretsin ne yazık ki biliyoruz sorumlu tutulmayacaklar. Olanlar Kürtlere olacak, devrimci, insan haklarına duyarlı güzel insanlara olacak…

Olup bitenlere bakıyorum. Kenya’lı bir arkadaşım anlatmıştı: Yıllarca çalışıp biriktirdiği parayla satın aldığı hayatının ilk evine taşındığının ikinci ya da üçüncü günü KKK tarafindan evinin duvarlarına sprey boyalarla yazılı ırkçı faşist sloganları ve “defol” yazısını ilk görüşünü anlatıyordu. Tüyleri diken diken olmuş. Gitmiş bir yerden yarı otomatik bir silah almış. Sonra da gidip karakola eğer güvenlik güçlerinin kendisini ve ailesini koruyamadığı durumda kendi başının çaresine bakacağını ve sonuçlardan da güvenlik biriminin sorumlu olacağını yazılı ve sözlü olarak söylemiş. Bu olayın üzerinden altı yıl geçmişti ve kimseler bir daha rahatsız etmemişler. Silahtan ve şiddetten o denli nefret etmeme rağmen "Herhalde ben de aynı şeyi yapardım" dedim kendi kendime. Zaten öylesi bir korkuyla oraları terketmek de bir tür ölüm değil midir ki? Ölürsün ya da öldürüsün. Ama dikkat edin göreli bir güvenlik var arkadaşımın durumunda. Arkadaşımın silahı plan B oluyor yani. Türkiye de bu koşullar yok.

Türkiye’de yaşasam ne yapardım sahi?

Olası en kötü ihtimale karşı kendim silahlanır mıydım? Bu adaletsiz ve hukuksuzluk girdabında, insan hiç bir koşulda kendini güvende hissetmediği gibi güvenliğini arttıracak mantıksal bir alternatif de üretemiyor. Silahlansan karşıdaki katilin (ki vatandaş deniyor onlara) işini kolaylaştırabilirsin. Ekmeklerine yağ sürersin. Silahlanmasan o denli muğlak ki güvenliğin. çocuklarının yaşamı öylesi bir tehdit altında ki. Öylesine bir pamuk ipliğine bağlı ki yaşamın? Kendi başının çaresine bakacak hiç bir şeyin yok… Gözü dönmüş katilin insafına kalmış bir güvenlik yani…

Sözüm size birazcık insan kalabilmişler.

Varsayın ki Almanya’da Nazilerin gelip sadece siz Türksünüz diye evinizi yaktığını düşnün. Sonra da çocuğunuzu ve size öldürdüğünü düşünün. Şimdi de kendinizi benzer şeyleri Kürt komşunuza yaparken düşnün.

Ya da 17 yaşındaki çocuğunuzun o çıldırmış kalabalıkta olduğunu düşünün. Bir anda o 2500 kişilik kalabalığın bir parçası olan çocuğunuzu düşünün. Nasıl bir cinnete, vahşete bulaştığını düşünün…

Bu adamlar 2500 kişilik guruplar halinde dolaşmıyorlar sokaklarda. Bu adamlar sizin çocuklarınızın desteğini alıyorlar.

Kürtler ellerine silah alırlarsa katliamcıların tam istediği olacak. Silaha sarılmasalar, ölüm ile yaşam arası bir çizgide o kadar zavallı bir biçimde boğazlanmayı bekleyen kurbanlık koyunlar gibi bekleyecekler ki.

Ben Türkiyedeki ne hukuğa ne adalete ne de güvenlik birimlerine güveniyorum. Insanları duyarlı olmaya çağırma bağlamında ne de kan emici medyaya güveniyorum. Güvenilebilecek bir tek siz, duyarlı insanlar varsınız. Bir tek siz kaldınız. Kendini şöyle ya da böyle duyarlı sayan bütün insanlar bir tek siz varsınız. Bir tek siz bir şey yapabilirsiniz.

Bu bir katliam hazırlığı. Bakın bütün kaynaklar bunu gösteriyor. Bunlar bir büyük kan gölünün ön çalışmaları. Hatta Kürtlerin bunca saçmalığa ve saldırıya ve provakasyona karşı soğukkanlı davranmayı becermeleri övgüye değerdir. Bu koşullar altında saçma sapan bir iç-savaşın çikıp ortalığın kan gölüne dönmemesi bir an meselesidir de…Işte bu nedenle Kürtler değil siz duyarlı Türkler ancak durdurabilir bu ilkelliği.

Muhammed Isa aşkına…Yeter artık! Birşeyler yapın.

Daha önce hiç böyle bir şey istemedim. Ama gerçekten korkuyorum. Birşeyler yapın. Bu yazıdan esinlenip oturup e-posta yazın, blog yazın, twittere, Facebook’a, FriendFeed’e yazın. Hiç birşey yazamıyorsanız bu yazıyı kopyalayın, adresini verin. Okuyun, konuşun, soru sorun. Ne olur. Yeter.

Yazıyorum sonra Siliyorum

Yaklaşık bir buçuk ya da iki saattir birşeyler yazıyorum ve siliyorum.
Yok, vallahi yok. Sőzün anlamı kalmamış.
Hukuk diye başlıyorum sonra siliyorum.
Adalet diye başlıyorum sonra siliyorum.
“Allahınız var mı ulan!” diyorum “Kitabınız var mı ulan!” Vicdanınız, vicdanınız var mı ulan? Aklınız ulan aklınız var mı?” diyorum siliyorum.

Birileri toplanıp, kaldırım taşlarını sőküp bir konvoya saldırıyor. Polis yok. Yani nerdeyse yok. 50 -60 kişiyi hadi bilemedin 200 kişiyi kontrol edemiyor koca Izmir şehrinin polisi. Oysa ki 1 Mayıs olsaydı ya da Newroz, gőrürdük Türk polisinin gücünü; Gőrürdük kazara hedef seçilerek ateş etmeleri, gaz bombalarını, ve őldürülen çocukları. Gőrürdük yüzlerce katılımcının tutuklandıklarını, tutuklananıp da karakolda kazayla düşüp beyin kanaması geçirdiklerini. “Ulan bőyle güvenlik gücü mü olur?” diyorum. Sonra “yahu 10 yıllardır bunu söylemiyor muyuz ki ?” diyorum ve siliyorum.

Anadolu Ajansı saldırganı namuslu, duyarlı, adil vatandaş diye nitelerken, kurbanı suçlu gősteriyor. Ben hukukçu değilim, hukukçu olmak da gerekmiyor bu hukuksuzluğu gőrmek için. Asıl halkı kin ve nefret duygularıyla birbirine düşman etmek bu değil midir? Nerde bu ülkenin avukatları, savcıları, hakimleri? Bu kurum ve kişiler bütün bu olanlara sessiz kalarak kendilerinin güvenirliliklerini ve geçerliliklerini inkar etmiş olmuyorlar mı? Kendi varoluş sebeplerini dahi ortadan kaldırmıyorlar mı? Sonra siz nasıl hangi adalet ölçüsüne göre insanları yargılayacaksınız? Diyorum. Sonra “yahu 10 yıllardır bunu söylemiyor muyuz ki ?” diyorum ve siliyorum.

Bu olup bitenler korkunç absürd bir sinama sahnesi gibi. Gerçek olduğuna inanamıyorum. Inanmak istemiyorum. Bir ülkede insanlar bu denli aptallaştırılabilir mi? Aptallıkları ile şiddete eğilimleri arasında böylesi bire-bir bir orantı olabilir mi? Insanlar bu denli körleştirilebilir mi? Bir ülke bu denli hukuksuz olabilir mi? Bu denli adaletsiz olabilir mi? Sonra “yahu 10 yıllardır bu soruları sormuyor muyuz ki ?” diyorum ve siliyorum.

Kıyamet kopsun istiyorum. Sadece Türkiye’de kıyamet kopsun istiyorum. Bu ülke yıkılsın istiyorum. O yalan tarihi ile birlikte haritadan silinsin istiyorum. Dudaklarımı sağ yanağıma doğru umarsızca büzüp “Sanki yıkılmamış da!” diyorum, ve siliyorum…

Barış Süreci ve Ezilenin Yaşadıklarını Anlamak

• Sizin hiç kőyünüz yakıldı mı? Yakılıp da koruculara peşkeş çekildi mi?
  
  
• Geceyarıları evden pijamalarıyla alınıp gőtürülen ve bir daha haber alamadığınız, ya da cesedini bile bulamadığınız abiniz, ablanız, amcanız, ya da babanız oldu mu?
  
  
• Sizin hiç 12 yaşındayken terőrist diye vücuduna 13 kurşun sıkılan arkadaşınız oldu mu?
  
  
• Hergün gőz altında kaybolma, akşam eve gelip sevdiklerinizi bir daha bile gőrememe riskiyle uyandığınız oldu mu?
  
  

Ben yukarıdaki sayılanları hiç yaşamadım. Birazcık hergün alınıp gőtürülme korkularını yaşadığım, malum 12 Eylül karabasanlarını saymazsak, yaşadıklarım yukarıda saydıklarımla karşılaştırılır şeyler bile değil. Ki hala 12 Eylül'ün travması capcanlıdır üstümde.

Bu gün sosyal network sitelerinin birinde linç edilmiş bir kürt gőrdüm. Belliydi ki “halkın refleksini uyarmıştı!” Kalkıp dağdaki gerilla kadınlara (bir tek cümle ile) ővgü düzmüştü. “Vay (Inglice akasani ile waaay! ) sen misin bunu diyen?” deyip her yandan saldırmışlardı. Sanki sőylenenler zülfü yare dokunmuştu ve vatansever - barışsever refleksiyle sanal bir linç yaşanmıştı. Bu linçi ilginç yapan şey bu linçi gerçekleştirenlerin aslında normalde demokrat, aydın, ilerici gibi gőrünür őzelliklerinin oluşuydu. Biraz dürtünce bizim aydın, demokrat, ilerici tavırlar takınanların nasıl da burjuva duyarlılığıyla meseleye yaklastıklarını, bir anda meseleyi nasıl da kişiselleştirip millileştirdiklerinin kalıntılarını gőrdüm. Yazıp içimi buraya dőkeyim dedim.

Meseleyi betimleyecek iyi bir analoji düşünüyorum ama bulamıyorum. Bilirsiniz bőylesi sanal ortamda meseleler őyle net bir dizgede ve odakta gerçekleşmez. Ve genelde birden fazla problem aynı anda ve aynı ortamda varolur; sorun da çőzüm de karmaşıktır ve bulanıktır. Hiç kimse pirüpak değildir. Hiç kimse toptan haklı ya da yaksız değildir. Őrneğin kurban konumundaki kürt kardeşim de o denli iyi değilmiş bir argümanı sürdürmekte. Neyse konu yapmak istediğim başka bir birşey. Konu şu, ezmeye direkt olarak katılmayan ama çeşitli statü, sınıf, ya da etnisiteye dayalı olarak ezen grubundan olanlar ezilene sempati beslediğinde bilinçli ya da bilinçsiz olarak bundan bir pay çıkarıp ezilen üzerinde ezileni insandışılaştıran yeni bir baskı mekanizması kurma eğilimidir konusunu etmek istediğim. Yani ezilenin ezilmişliğini sőzel ya da bilişsel anlamda kabul etmek, őrneğin, őnemlidir ama bu kimseye ezilenin üstünde bir üstünlük sağlamayı zorunlu kılmaz.

Bu sanal linçte hissetiğim ezen grubun üyelerinin ezilene tepeden bakan tavırlarının yanısıra alabildiğine duyarsız, lakayıt, şımarık ve ukala bir tavırla ezilenin yaşadıklarını değersizleştiren yanları idi. Hani faşist olsalar bilirsin nerden geliyor bunların bu mide bulandıran kibirlilikleri ama bunlar ülkü Ocakları’na kayıtlı faşistlere de hiç benzemiyorlardı. Ezilenin yaşadıklarını anlamaktan őylesine uzaktılar ki. Anlamak gibi bir dertleri de yoktu. Kendilerince demokrattılar, her şeyi biliyorlardı. Deniz’i, Che’yi duymuştular. Ağızları iyi laf yapıyordu ve avatarlarında Barbili hot pink hakim burjuvaydılar.

Kürtlerin yaşadıklarını inkar etmiyorlardı diye kendilerinde garip bir üstünlük gőrüyorlardı. Ki bu üstünlük karşıdakinin yaşadığı psikolojik ve sosyolojik travmadan haberdar olmaktan muaf kılıyordu onları . Bu travmalarla dünyaya bakmanın ne mene bir şey olduğunu Ingilizce’den okudukları ya da duydukları postmodern yazıtlar pek bir şey demediği için elbette ki bilemiyorlardı bőylesi bir durumla nasıl baş edileceğini. Yine de hiç bir şeyden bihaber olmadıklarını sanıyorlardı.

Diyorlar ki mesela, “biliyoruz sizin kőyünüz yakıldı, yıkıldı” siz tam da “aaa ne iyi bana yapılanları birileri gőrüyor” derken birden bir tokat iniyor yüzünüze “eee ne olmuş yaneee!” diyor. “Bak bunları bir 10 yıl őnce sőyleseydin seninle hem fikir olabilirdim ama artık bunları aş” diyor tokadı atan. Bak bőyle kendinizi hep acılarınızla ifade ederseniz hep ben sizi provokatif ve ajitasyon yapan biri diye gőrürüm, sonra da sana őcü derim diyor. Bu şuna benziyor: Amerika’da gettoda doğmuş büyümüş bir zenci çocuğuna “Bak artık ırkçılıktan falan sőz etme, gőrdüğün gibi bir zenciyi başkan bile seçebilecek kadar aştık biz ırkçılığımızı.” Mesele o çocuğun yaşadıklarını egemen sőyleme kurban etmemektir. O çocuğun yaşadıklarını anlayabilmektir. Amerika o çocuğun yaşadıklarını gőz ardı ettiği içindir ki çetelerle, okul bırakmalarla, şiddet olaylarıyla, hapishaneleri dolduran hep dünyaya küskün insanlarla başı beladan kurtulmamaktadır.

Şunu bilin (biliyorum anlamak zor; çünkü bazen ne yazık ki yaşamak gerekiyor bazı şeyleri yürekte hissedebilmek için) on yıllardır her gün ama her gün bir őlümü yaşıyor insanlar(Evet hiç birşey de bitmedi daha; hala sürüyor zulüm). Çocuklar silahların ve zulmun altında büyüyorlar. Çocuklar őfkeyle büyüyorlar ve sizin “eee bıktık aynı gardroptan çıkmış basma kalıp sőzler bunlar!” diyen serzenişinizi anlama gibi bir lüksleri yok. Onları anlamak, onlara “tamam biliyoruz size yapılanları, sus artık!” demek değildir. “Hadi unutalım” demek de değildir. Kürtçe TV kanalının olması, kürtlüğün biraz daha tanınır bir kimlik olması (ki her nasılsa onbinlerce insanın canına mal oldu) yetmez o çocuklara. Silmeyecek yaralarını. Kürt açılımı da yapılsa, yőnergelerle barış da gelse daha uzun bir süre susmayacak o çocuklar. Bekleyin. Küskün olacak o çocuklar, kırgın olacaklar. En küçük bir hayal kırıklığında gőzleri düşecek dağlara. Daha uzun bir süre gőnülleri dağlarda kalacak. Çünkü model aldıkları abileri – ablaları dağlardaydı. Çünkü dağlar umudun meskeni olmustur onlara. Çünkü dağlar őzgürlüktür, ezilmeyi red etmektir.

Her fırsatta tabii ki yüzünüze vuracaklar sizin sessizliğinizle beslenen büyüyen insanlık dışı zulumu ve ezilmişliklerini.

Her fırsatta tabii ki yaşadıkları acılarla ifade edecekler kendilerini.

Ve ister kabul edin ister etmeyin ama o cocukların yaşadıkları bir tek günü bile yaşamak istemezsiniz siz. "Inşallah siz de onlarin yasadıklarını yaşamak zorunda kalasınız " demek istemiyorum, hatta kimse onların yaşadığı bir anı bile yaşasın istemiyorum ama bu yaşadıklarıyla kendini ifade etmeye yelteneni de yargılamadan anlamaya calışın ne olur; cünkü sőyledikleri bazan hic bir rasyonel argumana sıgmayabilir.

Ve ne olur, “ya sev ya terk et!” deyin, “Allah belanızı versin” deyin. “Allah belanızı zaten vermiş “deyin ama ne olur, ne olur, “susun artık bakın size TV kanalı bile verdik” demeyin.