Faruk Arhan Radikal'de yazmıș . Edebi olsun diye yazılmamıș bu yazı. Edebi bir yazı gibi okumayın. Yașanılanlar zaman tünelinin filtresinden geçirilmiș ve bir barıș çığlığına dönüșmüș bir yazı bu.
Okurken arada bir durup gözlerini kapatıp soyleneni algılamaya ve hissetmeye çalıșın. Lütfen bunu yapmaya çalıșın.
Okurken yașananları bir çocuk gözüyle görün; çocuğunuzun gözüyle görün. Travmalarla büyümüș çocukları düșünün . Onların karabasanlarını düșünün. Ve barıș düșlerini…
Iște bir kaç altını çizdiğim ateș damlası gibi cümleler;
Ben ve benim gibi çocukluk geçirmiş ve ölümlerle tanışmış, sürekli etrafındakileri kaybetmiş kişiler toplumsal hayatta nasıl bir yerde durabilir? Haftasonu için yapılan planlar, maç keyifleri, sevgiliye verilecek armağan için harcanan efor gibi şeyler bana çok saçma geliyor. Çünkü belleğimde yeni ölümlerle çoğalan ve büyüyen ve temizlenmemiş bir kan pıhtısı duruyor öylece.
Yalnız olmadığımı bilmek ise daha çok acı veriyor.
Bugün çocuklarına savaş, kan ve ölümü yaşatan, yarın sağlıklı bir toplum beklemesin. Bilin bunları! Sadece öldürmüyorsunuz, öldürerek düşmanlıkları diriltiyor, düşmanlıkları çoğaltıyorsunuz.
Sürmez bu savaş böyle. Lütfen, zor bir şey istemiyoruz. Kendimiz için istemiyoruz. Ben ve benim gibiler çoktan kaybetti çocuklukluklarını ve hayatlarını. Gömülmeyi bekleyen, yaşayan ölülere çevirdiniz bizi. Yeter! Tek dileğimiz gömülmeden önce barış. Bilelim başka çocuklar savaşın kurbanı olmayacak.
http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalEklerDetayV3&ArticleID=1097535&CategoryID=42
No comments:
Post a Comment