Arkadaş'a yazılmış en güzel şiir!

Ilhan Durusel yazmis, Mesele dergisinin Mayis 2007 sayisinda yayinlanmis.

Arkadaş, arkadaşımdır

Arkadaşı takdimimdir:
Bildiğimiz bir mavzer çalar önde
Sevdiğimiz bir Zeki Müren takır takır arkada.

Şiirimize bir hısım akraba gibi değil de bir arkadaş gibi girmiş, bir arkadaş gibi yer etmiştir kendine. Kendinden bir kuşak büyük bir kuşak mıntıka temizliğini öğrenmiş ondan.

Şiiri peri bacası. Tütmez; kendini tüttürür.

Şiiri: Bordo gül.
Kökünü toprağında denemiş: yurdagül.

İnce bir ceket, mevsimlik. Fanila, çizgili, uzun kollu, bileklere kadar deri. Şiirine tektip; şiirimize terkip.

Alıp kasketine takmak için bir vurulan yusufçuğun tüyünü, eğilmiş, uzanmış öyle sokağa.
Hala uzanırmış göğe eğilip ama.

O dışarda, biz içerde. Gelir ziyarete bizi, her gün görüşme günü: Arkadaş, arkadaşlara “göğü kucaklayıp” getirmiştir.

Evine misafir gelir.
O, sokakta yatıya kalır.
Adettir diye değil.

Bütün sokaklarda en güzel ölü. Mayıs kokulu bedenini hala kaldırırız: annemizin yemesindeki solgun çiçek bahara sarılı.

“Geçit yok!” der sokaklarda ölüsü!

Bir dağ bulur uzun uzun bakar. Eritir karın dağını.

Bambaşka bir hücredir: Kendini böler; herkese bölünür. Herkesle bölünür.

“Şair olmak kolay değil”
Arkadaş olmak zor.
Arkadaş kalmak daha zor.

Hiç tanışmadım.
Arkadaşlar! Arkadaş, arkadaşımdır.

İlhan Durusel