Hayat Larus, belleğimizdeki kişisel an’ların bir araya getirildiği bir mecra, bir an’ı toplama merkezi. Hayatımız boyunca tesadüf ettiğimiz insanların, nesnelerin, biçimlerin ve hayallerin buluştuğu bir yer. Çocukluğumuzun kanepesinde başucumuzda duran Büyük Larousse’a sıcak bir gönderme. Furüğ Ferruhzad’ın gökyüzüne çaldığı renkten birazını sözcüklere bulaştıralım ve sözlerimizi birlikte söyleyelim istedik.
Hoş geldin arkadaşım!
İnsan ölür. Sen an’ı hatırla…
Böyle diyor sitenin tanıtımı. Hoș değil mi?
Bir anı da șöyle bașlıyor
Abu Dabi doğumluydu. Babası konsolostu. İlkokulu Roma’da, ortaokulu Oslo’da, liseyi Bağdat’ta okumuştu. Tek başına United Colors Of Benetton’du.
Babasının tayini İstanbul’a çıkınca bizim üniversiteye gelmişti. Aynı fakültedeydik. Zaten böyle insanlarla bir araya gelebildiğimiz tek yer üniversiteydi.
Adı Aylin’di. Çok güzeldi. Ve körkütük âşıktım.
Mahcup, hüzünlü bir ifadesi vardı. Sanki dünyanın bütün kötülüklerinin müsebbibi kendisiymiş gibi bakardı. Hep gülümsesin isterdim. Çünkü güldüğü zaman içimdeki bütün ağaçlar çiçek açardı. --- Gerisini oku ---
Sıcak, insanca, umut dolu bir proje gibi geldi bana. Yazılan anılar bir jurinin elemesinden geçecek mi? Editör șöyle bi bakacak mı? Her gönderilen yayınlanacak mı? Bunlar belli değil. Belki de henüz belli değil.
Ama hoșuma gitti. Takip edeceğiz…
Burdalar http://www.hayatlarus.com/
Bakalım...
4 comments:
Ne kadar hoş. Ekledim ben de sayfa kenarına izleyeceğim tabi kaçabildiğim anlarda:(
EG alakasız olacak ama sevdiğim insanların sayfalarına uğrayamayış garip bir suçluluk doğuruyor. Sanki hastayken tek başına kalırsın da evde biri gelse 1 tabak çorba yapsa dersin. Öyle işte ne bileyim çalışmaktan herşeyi unutuyor ıskalıyoruz ya can sıkıcı .
Nehir Ida bazan ben de ayni seyleri hissediyorum. benim de senin bloga ugramayisim baya oldu. Bir de bugunlerde hissettigim ne kadar az bloglar uzre soylestigimiz. Eskiden ne canliydi. Bir seyler yazardik 10 ya da 20 kisi gelir kendi yorumlarini birakirdi onlarla daha da zenginlesirdi yazilanlar. Git gide kimseler yazmaz mi oldu, ugramaz mi oldu, yorum birakmaz mi oldu? Ya da yukardakilerin hepsi. Sessiz sedasiz bloglar dunyasi sanki...
Her gün bakıyorum bloglarınıza ve paylaştıklarınızı okuyor, dinliyorum. Ben yazamadım olmadı, olmuyor ama bilesiniz ki takipteyim kendimce, sessiz, sedasız. Sesimin boğulduğunu düşünüyorum artık her anlamda. Benim umudum yok ama iki tane blog var okuduğum, siz yazın lütfen...
Eyvallah SentiuS!
Post a Comment