Köye geri dönmek istiyorum

Geçenlerde Bağlar tarafında minibüse bindim. Boş koltuklardan birine oturdum. Oturur oturmaz arkadan bir el dürttü beni. Geri döndüm, baktım ki yaşı altmışa dayanmış bizim köyden bir abê, zaten evleri de yıllardır bize yakın bir yerde. Genel olarak iletişim halindeyiz... Köy yakıldıktan sonra aynı dönem oradan ayrılmış beraber Amed'e göçmüştük.

Selamlaştıktan sonra hal hatırını sordum. "Valla nasıl olsun" diye söze girdi. "Hastayım. Sürekli hastayım, yıllardır hastayım" diye devam etti. Sesini biraz daha ulaştırmak ister gibi az daha eğildi benim koltuğa. Doktor bulmuş, sanki tedavi oluyordu. Bişi sormama gerek kalmadan yine devam etti... "Köye geri dönmek istiyorum. Bu şehir havası, bu şehir hayatı hepimizi yedi bitirdi. Temiz hava yok. Hiç bişi yaramıyor bana. Taşlar ve kalabalıklar arasında boğuluyorum. Sürekli hasta olmam bundan. Köyde olsam böyle mi olacaktı? En azından havası temiz"

İnsanın doğduğu yere dönüşü, öze yolculuk yapmak isteyişi evrensel bir duygu. Bugün çoğumuz bu duyguyu romantik bir "köye gittik" tadında yaşıyor olsakta gerçekten hisseden anne, baba, dede, nenelerimiz için aynı durum söz konusu değil. Hraçya Koçar, "Özlem"inde yaşlı Arakel'in bu isteğini şöyle ifade ediyordu: "... Fakat en güzeli Aras'ın çok uzak ve o kadarda yakın Ermenistan Dağlarının yaz gecelerinin ay ışığında seyredilmesiydi. O güzelliği köyde hiç kimse, rencber Arakel gibi göremiyor, hissedemiyordu"

Kurdistan, bir tahta üzerine oturup başına zar zor kıvamına getirdiği suyu dökmek için yaşayan binlerce kişinin kurduğu hayaller ile dolu. Hepsi, hepimiz yıllardır hastayız...

Özgür Amed
https://www.facebook.com/2nokta0