Ne yaptı ulan bu ülke bize!

Içimde bir coşku bugün. Içimde bir coşku ki… Türküler düştü dilime. Coşkuyla sőylüyorum. Rastgele. Sonra biri takılda dilime; şu aşağıdaki vay le le vay le türküsü. Nasıl sőylüyorum ama; bağıra çağıra! Rockçılar, metalciler halt etmiş yanımda. Hala yetmiyor! Bum boxçıları kıskandıracak kadar yüksek de açmışım teybin sesini. Hala yetmiyor. Saçımı başımı mı yolayım nedir? Elimle direksiyona vurarak ritim tutuyorum, kullanmadığım ayağımla yere vuruyorum. Içimden hızlı gitmek geliyor. Hız limiti yetmiyor. Nazım düşuyor aklıma:

Güzel günler göreceğiz çocuklar,
güneşli günler
göre-
-ceğiz...
Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar
Işıklı maviliklere
süre-
-ceğiz...
Açtık mıydı hele bir
son vitesi,
adedi devir.
Motorun sesi.
Uuuuuuuy! Çocuklar kim bilir
ne harikuladedir
160 kilometre giderken öpüşmesi...

Sonra duruldum biraz. Baktım sőzlerine şu türkünün.

bugün efkarlıyım bugün dertliyim
ne dermanım belli ne derdim belli
yar düştü aklıma nere gideyim
ne mekanı belli ne yurdu belli

bu nasıl sevdaymış vay le le vay le
ak düştü saçıma vay le le vay le le
aklımı başımdan aldı sevdiğim
od düştü canıma vay le le vay le

Hele bak seviçli sőylediğim şarkıya. Hele bak şarkının sőzlerine. Bu nőrotik, şőyle hafiften bir algıda bozukluk vakası mı en ağırından (oynağından) bir şizofreni mi yoksa? Yoksa Kutu arkadaşın dediği gibi melankolik bir psikotik durumun manik episode mu?

Ne yaptı ulan bu ülke bize. Sahi ne yaptı? Ne sevinci bildik ne mutluluğu! Sevinçliyken ağıt sőyler olduk ulan! Ağıt…