Kesișme

Aşk diyorsunuz,

limanı olanın aşkı olmaz ki bayım! -- Didem Madak

Dünden beridir bu iki dize uzaya salınmıș bir uydu gibi dolanıp duruyor bașımda. Neden bu iki dize? Neden dün gece? Neden ben?

Surdan

Kimbilir belki geçen yıl duysaydım bu dizeleri belki bu denli yer etmeyecekti bende. Belki en fazla çok beğensem bile, “aa çok iyiymiș” diyip geçecektim. Sanırım herhangi bir sözün, olayın, ritmin o kișide yer ediși kișinin o an içinde bulunduğu duygudurumuyla ilgili bir șey. Iște bunun içindir onca șey söylenmiștir așka dair; onca șiir, öykü, masal, șarkı ve daha niceleri söylenecektir. Söylenmiș ve söylenecek olan sözler așkın bir yanını o kadar güzel, o kadar derin, o kadar doğru tarif edecekler ki iște ancak o kadar olur. Ama bütün hepsi herkes için her an geçerli olmayacak. Bekleyecek birilerinin duygu durumu ile kesișmeyi. Sanki bir anlam kabı gibi duracak, keșfeden ya da hisseden yeni anlamlar katacak o kaba ve o kabı alıp kendiyle götürecek. Sonra bir bașkası bir bașka zaman diliminde ve bașka yoğunluktaki bir kesișmede keșfedecek onu. O kiși de yüreğinden akanla dolduracak ve o da alıp kendiyle göruecek.
O sözler sonsuzca yașayacak; insanlarca anlamlara bürünerek…

Iște o yüzden șiir hiç bitmeyecek.șarkılar ve aforizmalar bitmeyecek. Duygu ve anlam bitmeyecek. Așk da bitmeyecek. Çünkü  limansızlar ya da limanın güvenliğini terkedecek bir iki çılgın her daim olacak.

Kendi mutsuz ama göreli güvenlikli limanına sığınanlara da kendi iç fırtınaları yeter zaten…