Şubat Ayında Ankara'da Yazılan Bir Şiir

Kaçak bendeki kar anılarını canlandırdı. Çocukluktaki kar anılarını saymazsak (ilk 6 ya da 7 yıl) ilk Ankara’da gőrdümdü karı. Aşıktım…(Ben hep aşıktım zaten). Nasıl da şımarmıştım bir çocuk gibi. Debelenmiştim karların içinde…Sonrası malum, üşütmüştüm…Paramız da yoktu ilaç almaya…
Ankara’yı hiç sevemedim. Ama Ankara’da karın yağışını çok sevdim. Kirlenmedenki halini...Izmir’de güneşli yağmurlar altında şiirler okumayı severken, Ankara’da kar altında şiirler okumayı sevmiştim.
Eğer Ankara’da yaşayabildiysem, tutunabildiysem biraz, Őzdemir Ince’nin aşağıdaki siiri, kavgam, arkadaşlarım, őğrencilerim, ve sevgililerimin yüzü suyu hürmetinedir…

Şubat Ayında Ankara'da Yazılan Bir Şiir

Bu yıl erken bastırdı kış!
Yağmur yağıyor, yağmur yağdıkça seviyorum seni.
kar yağıyor, kar yağdıkça seviyorum seni.
karaya vurdukça, sular dondukça
üsüdükçe, bir şeyler yitirdikçe, umudum kırıldıkça
çıkmaza girdikçe yaşam, yüreğim sıkıştıkça,
sen değiştikçe daha çok seviyorum seni.
Donmus suda çelik tadı var
ağzımda eski tütün ve buruk çay tadı
her sabah yaya geçiyorum bütün Ankara’yı
kömür ve kükürt kokuları arasında
her akşam yaya geçiyorum bütün Ankara’yi
okuyarak bildirilerini direnen öğrencilerin
bakarak yırtık afişlere, şarkıcı resimlerine,
nereye gitsem içimde bir geç kalmışlık duygusu
bu yüzden bir saat erken gidiyorum gideceğim yere
ne zaman, nerede ve nasıl bilmiyorum, ama birden
yaşamın korkunç bir hızla değiştiğini düşünüyorum
ve ikimizin aynı kişiler olmayacağımızı yarın.

Bu yıl erken bastıran kışı yaşıyoruz
Sanki őlümlü kahramanlarıyız kőtü bir romanın
yeni bir dilin sözdizimine çalışıyoruz
gökyüzünü verip yüzünü alıyorum
görüntünü verip acıları siliyorum
yüzünü koyuyorum umutsuzluğun yerine

Usumda sesinin ve gövdenin
usumda sesinin ve gövdenin görkemli atlası .

Özdemir Ince