Edi Bese!

Aklım bir türlü bir ulusa ya da guruba kendi dilinde kendini ifade etme olanağının yasaklanmasını değil bu yasağı içine sindiremeyi ve mantıksal argümanlarla tartışmayı almıyor bir türlü. Nedir bu kadar zor olan? Nedir bunun altında yatan gerçek sebep? Bunun temelinde bir nefret, bir kindarlik, bir zulum-sevicilik, bir ırkçılık olma olasılığı aklıma yatmıyor, çünkü zaten bu sayılanlar “neden” olmaktan öte birer sonuç olarak karşımıza çıkıyorlar; akıldışı sonuçlar bileşkesi. Böylesi bir akıldışılık olsa olsa akıl-dışı başka bir şeyle açıklanabilir: Akıldışı korku ve kaygı...

Yani bu sorun politik olmanın ötesinde patalojik bir sorun aslında. Ya da patolijiyle öylesine içiçe geçmiş ki ayırd etmek olnaksızlaşmış durumda. Marcuse’nin Amerikan toplumu için söylediği şey geliyor aklıma:

“And yet this society is irrational as a whole. Its productivity is destructive of the free development of human needs and faculties, its peace maintained by the constant threat of war, its growth dependent on the repression of the real possibilities for pacifying the struggle for existence - individual, national, and international. “ (Marcuse, 1964, p.1)

"...ama işte bu toplum bir bütün olarak akıldışıdır. Üretimi insanın ihtiyaç ve yeteneklerinin özgürce gelişimini yok eder, barışı mütemadî bir savaş tehdidiyle ayakta durur, büyümesiyse ancak -bireysel, ulusal ve uluslararası- var olma mücadelesini uzlaşmaya/huzura vardırabilecek gerçek olasılıkların baskı altına alınmasıyla mümkün olur" (*)

Türkiye ülkesi ve toplumu akıldışı bir parçalanma korkusuyla, dörtbiryanı hem dışsal hem de içsel düşmanlarla sarılmış olma korkusuyla kendi gölgesini bile düşman sayma halisinasyonuyla çıldırmıştır. Her an düşman saldırıları altında olduğu hezyanıyla kendi çocuklarını bile yiyen bir canavara dönüşmüştür.

Kendi kanından daha ne kadar beslenecek bu ülke sahi?

* Çevirinin berbatlığı :-) şimdi FarukAhmet'e aittir. Daha güzel ifadeler ve önerileriniz varsa ve paylaşırsanız FarukAhmet çok sevinecektir